The Vampire curse:แวมไพร์ต้องคำสาป

ม่านหมอกสีเทาทึบ กำลังจางหายไป พร้อมกับการมาเยือนแรกของสายลมพลิ้วไหว ที่โอบล้อมปราสาทสีเทาบนหุบเขากลางป่าทึบ และที่แห่งนั้นได้ซุกซ่อนแวตาแห่งความแค้นแคืองเอาไว้
                 
                นัยน์ตาวาวแต่ไร้แววคู่นั้น เปรียบได้กับสีของควันทึบซึ่งกำลังจะปิดลง  และอาจจะหลับใหลไปชั่วกาลนานจนกว่าวันแห่งรอคอยจะว่ายเวียนมาถึง

 บุรุษผู้เย็นชาดั่งความเหน็บหนาวไม่อาจลืมเหตุการณ์นี้ได้ ความเจ็บปวดรวดร้าวในครั้งนี้ เขาและเธอจะต้องชดใช้อย่างสาสม จนถึงวันนั้นวันที่กว่าจะได้ลืมตาอีกครั้ง แม้มันจะนานแสนนานเพียงใดก็ตาม ร่างนั้นเหยียดยาวอยู่กับเตียงที่ดูเหมือนความกว้างจะน้อยเสียเหลือเกิน แต่ช่างเถอะอย่างไรเสียมันก็เป็นที่นอนชั้นดีของเหล่าพวกเขาอยู่แล้ว

 "แอเดรียล เจ้าไม่ต้องห่วงข้า คอยดูแลสิ่งต่างๆแทนข้าก็พอ อีกในไม่ช้าข้าจะกลับมา " น้ำเสียงอันแหบพร่าของบุรุษผู้นั้น เปล่งวาจาคล้ายกับการสั่งเสียก็ไม่ปาน  นั่นทำให้ผู้ที่ถูกเอ่ยนามว่า แอเดรียล ซึมเศร้าลงอย่างเห็นได้ชัด ฝ่ามือที่ขาวซีดอิงซบใบหน้าอันคมสัน เส้นผมสีน้ำตาลต้องทึบแสง เมื่ออยู่ภายในห้องที่มิอาจหาความสว่างได้จากที่ใด นอกจาก โคมไฟเล็กๆข้างตั่งทางขวามือ เทียบไม่ได้กับแชนเดอเลียขนาดใหญ่ในห้องโถงรับแขก คงมีแค่เพียงเท่านี้และมันพร้อมจะดับลงในอีกไม่ช้า ไม่ต่างกับอีกหนึ่งชีวิตที่ต้องเข้าสู่ห้วงนิทรา เพื่อรอการปลดปล่อยจากพันธนาการที่ไม่รู้ว่าจะมาถึงเมื่อใด

 "มิใยต้องเป็นห่วงหรอกครับนายท่าน ข้าจะคอยดูแลนายท่าน จนกว่าจะคืนสู่เหย้าเพื่อกลับมาปกครองพวกข้าน้อยอีกครั้ง ข้าขอสัญญา" ชายผมสีทึบเอ่ยวาจาสัตย์แก่นายเหนือหัวของเขา

 "คงมีแค่เพียงแต่เจ้าเท่านั้นแหละ แอเดรียล บุรุษหนึ่งที่ข้าจะไว้ใจได้ แน่นอนเจ้าต้องทำได้ ข้ารู้ดี"ช่างเป็นคำสั่งลาที่เขาไม่ต้องการเสียนี่กะไร  แต่ก็มิอาจทำใจได้ "ขอรับ นายท่าน"เขารับคำนั่นอีกครั้งและโค้งเพื่อทำความเคารพครั้งสุดท้าย

และบัดนี้ก็ถึงเวลานิทรานิรันด์ของเจ้านาย  แม้เขาจะคล้องกุญแจห้องโถงชั้นใต้ดิน ห้องที่ลึกที่สุดในตัวปราสาทแห่งนี้แล้วก็ตาม แต่เขาไม่อาจคล้องกุญแจในจิตใจของตนเองได้ แม้หากกาลเวลาผ่านพ้นไป แอเดรียลผู้นี้ก็ไม่อาจลืมได้เช่นกัน

 "เจ้าต้องชดใช้พวกเราทุกคน แม้พวกเจ้าจะกำเนิดใหม่ ข้าก็ไม่เว้นแม้แต่ทายาทของพวกเจ้า เตอร์กีมาร์ เลนเดเชีย "